De stap zetten om naar de Sociale Dienst te komen, dat vond ik heel moeilijk. Ik heb namelijk een beroep waarin ik mensen help. En dan zelf hulp moeten vragen, dat is zo’n grote drempel….

Armoede verbergen

Ik was arm, ook al werkte ik. Ik durfde dat aan niemand zeggen. Ik was als enige verantwoordelijk voor mijn opgroeiende kinderen.

Ik deed mijn uiterste best om die armoede niet aan de buitenwereld te tonen. Ik deed mijn werk en droomde dat het beter zou worden, maar het werd niet beter.

Soms waren er wel heel zwarte gedachten, dat geef ik toe, als het mij allemaal te veel werd. Maar mijn kinderen waren er… Ik moest volhouden, voor hen. Een vreselijk tijd met vallen en weer opstaan. Telkens opnieuw, 30 jaar lang.

Eindelijk weer hoop

Op een bepaald moment kon ik echt niet meer verder, dus ik moest wel de stap zetten naar de Sociale Dienst en spreken over mijn situatie. En hier zeiden ze dan: “Wij gaan u helpen. Wij gaan u erdoor trekken, het zal gaan.”

De morele steun die ik toen voelde in dat gesprek ontroerde mij diep. Eindelijk iemand die achter mij stond. Dan krijgt ge uw eigenwaarde terug. Ge krijgt opnieuw hoop.

Verzorgd voorkomen

Ik kwam hier voeding halen, maar dat heb ik nooit tegen mijn kinderen gezegd, uit schaamte.  Elke veertien dagen kwam ik thuis met een paar  zakken vol eten. Dat maakte een groot verschil. Ik was ook blij met verzorgingsproducten, ook voor mijn kinderen.

Ik vind een goed en verzorgd voorkomen erg belangrijk. Soms wil ik wel eens iets van cosmetica kopen, of een product voor mijn haar.

Het geeft je een gevoel van machteloosheid als dat niet kan, of als mensen te vlug over je oordelen: “Je ziet er toch goed uit. Je werkt en hebt toch niets tekort?"

Naar de kapper gaan, dat stel ik altijd uit, wegens te duur. Ik ga dus maar één of twee keer per jaar. Daardoor voel ik me soms niet goed en onverzorgd en voel ik me arm.

30 jaar doorzetten

Ik heb mijn uiterste best gedaan voor mijn kinderen. Eerst werkte ik voltijds, daarna kreeg ik een zware depressie en kon ik maar halftijds meer aan de slag. Toch heb ik een klein huisje kunnen kopen, dankzij héél, héél zuinig leven. Onlangs is dat huis eindelijk afbetaald. Die dag was zo’n opluchting.

Ik dacht: ‘Nu ben ik uit de miserie!’ Ik was trots, maar ik heb ook geweend: het besef dat het  zo’n zware prestatie is geweest.

Ik moest een verschrikkelijke weg afleggen. Ik ben twee jaar ziek geweest maar ik wou dit niet tonen aan de buitenwereld. Altijd weer opnieuw vroeg ik mij af: ‘Hoe lang blijft dit nog duren?’ Ik maakte een zware depressie door, maar niemand zag het. 

Volgende generatie

Ik  kon en kan met héél weinig geld leven. Mijn kinderen zullen gelukkig nooit zo’n zwaar werk moeten doen zoals ik.

Ik wil de armoede niet aan de volgende generatie doorgeven. Ik wil er alles aan doen om de spiraal te doorbreken, en dat is mij gelukt.

Mijn kinderen hebben hoge diploma’s aan de universiteit. Daar ben ik trots op. Maar het vroeg wel veel doorzetting. Ik werkte en ik hield niets over. Dan ga je in overlevingsmodus, 35 jaar lang. Nu werk ik nog steeds en heb ik aan het einde van de maand niets over. Mijn loon is te laag, na 35 jaar werken!

Vertrouwen en wederkerigheid

Hier op de Sociale Dienst zijn de vrijwilligers zo goed voor mij. In het onthaal voelt ge dat ge graag gezien wordt. Dat heb ik nog niet veel meegemaakt. Ik heb vanaf mijn kinderjaren in een instelling gewoond. Daar leefde ik altijd in een groep. Als ik een keer luid lachte, kreeg ik straf. Dan kreeg ik lijfstraffen: handen op het hoofd voor een lange tijd, slagen,  in de kelder….  In die groep was er eigenlijk niemand die gewoon vriendelijk was voor mij.   

Dat is hier in de Sociale Dienst anders. Ik heb wel tijd nodig gehad om vertrouwen te vinden. Maar het vertrouwen wordt groter. Er is zijn veel vrijwilligers die mij zoveel moed geven, die luisteren, die oprecht vriendelijk zijn.

Die betrokkenheid, dat is wel uitzonderlijk, ook de sfeer. We zorgen voor elkaar. Er is wederkerigheid. Er is vriendschap. Dat is onbetaalbaar.

Ik heb er zo lang over gedaan om mijzelf te zijn. Nu wil ik mijzelf zijn. Ik zou zo graag zeker nog 20 jaar leven met het gevoel dat het goed en leefbaar is, met een leefbaar inkomen om gelukkig en gezond te blijven.  

Verteld door X,  uitgeschreven door Ria.