Maar hoe is het begonnen?

Hedwig: “Dat was in 1997. In het kader van de actie Welzijnszorg bezochten we een aantal armoedeorganisaties in de Brugse Poort. Als laatste kwamen we in de Sociale Dienst Brugse Poort, nu Open Plaats. Op het einde van die dag kregen we de vraag of we zelf iets wilden doen voor mensen in armoede.”

En, wou je dat?

“Ik had wel wat tijd en wou gerust iets praktisch doen. Dus zei Annie tegen mij: ik heb een jobke voor jou in de voeding. Zo is het begonnen, één halve dag per week. Olga en Marie-José hebben mij wegwijs gemaakt. Na 2,5 jaar was er een nieuwe hulpverlener nodig en toen heb ik dat gedaan, ook vrijwillig. In 2002 ben ik dan vast beginnen werken, deeltijds.”

Hoe was de sociale dienst toen?

“Veel kleinschaliger dan nu! Minder ruimte, minder vrijwilligers, minder cliënten. Naast de twee hulpverleners werkten we maar met twee personen tegelijk: één iemand in het onthaal en één iemand bij de voeding, waar ook nog een klein winkeltje bij was met gratis kleding. Dat is minder dan nu, maar dat lukte wel. Er kwamen ook maar 25 cliënten per dag, maximaal.”

Dus je hebt het enorm zien groeien in die 22 jaar…

“Zeker! In het eerste jaar dat ik erbij kwam, is de kringloopwinkel ontstaan. Daar ik heb ook nog mee geholpen, met opbouwen en schilderen. In 2006 waren er verbouwingen in de Sociale Dienst en kregen we meer ruimte ter beschikking. Maar vooral heb ik de armoede zien groeien.”

Hoe komt het, denk je, dat de armoede stijgt?

“Volgens mij is de allergrootste reden de stijgende huurprijzen. Weet je, mijn eerste huisje kon ik huren aan een tiende van mijn inkomen. Nu mag je al bijna blij zijn als je huurprijs de helft van je inkomen is, want voor veel mensen is het nóg meer. De overheid heeft dat veel te veel losgelaten. Eigenaars kunnen hun huurprijs bij elke nieuwe huurder zomaar optrekken.”

Waarom wil jij je inzetten voor mensen in armoede?

“Ik vind het belangrijk om mensen wakker te maken. Velen beseffen niet in wat voor luxe ze leven. En dat er mensen zijn die niet dezelfde kansen krijgen. Als kind heb ik zelf nooit armoede gezien. Toen ik in de Brugse Poort kwam wonen, veranderde dat. Ik zag dat er gezinnen waren die andere waarden in het leven hadden. Ik zag dingen waarvan ik dacht: dit kan toch niet. Nu weet ik hoe bevooroordeeld ik was. Het is niet omdat iets anders is dat het niet goed is. Mijn kinderen zaten op een gemengde school en kwamen wel in contact met kinderen in een andere situatie. Ik heb hen altijd aangemoedigd om die net als iedereen te behandelen, ze ook mee te vragen om bij ons te komen spelen.”

Waarom koos jij voor Open Plaats?

“Ik vond dit vanaf het begin een erg mooi project. Hier werd iets gedaan voor mensen in armoede, maar ook samen met hen. Zij hielpen bijvoorbeeld mee met de rommelmarkten. Sommigen werkten in het kader van ‘weerwerk’, wat later artikel 60 geworden is. Sociale tewerkstelling was er toen ook al bij.”

Jij bent een echte doener hé? Had je soms het gevoel dat je niet genoeg kon doen?

“Ik ben niet zo’n beleidsdenker. Ik denk vooral praktisch. Dat is vaak een goede aanvulling, want daardoor zie ik dingen waar anderen niet aan denken. En ja, ik steek graag mijn handen uit de mouwen, maar ik ben ook een doener op andere vlakken. Met veel cliënten heb ik een hele weg afgelegd. Veel mensen waren echt wanhopig als ze hier voor het eerst aankwamen: ‘Ik heb geen eten!’ Ik stelde ze dan eerst gerust: ja, we zullen zeker eten meegeven, maar zijn er nog problemen waar we kunnen bij helpen? Vaak is er een hele papierwinkel waar ze niet alleen door geraken. Als dat niet opgelost raakt, blijven de problemen. Maar als je dat samen kan oplossen, heb je ook echt iets gedaan en een verschil gemaakt in hun leven. Natuurlijk, je kan niet alles doen. Wij kunnen hier niet alle armoede de wereld uit helpen. Het is nodig om dat te aanvaarden, anders kan je ’s avonds niet slapen of dit werk niet blijven doen.”

Vorig jaar ben je met pensioen gegaan. Wat doe je nu?

“Ik doe nu vrijwilligerswerk in drie andere voedselsteunpunten. Het blijft mijn hoop dat deze organisaties kleiner en kleiner mogen worden en dat armoede verdwijnt, maar ik vrees ervoor. Het omgekeerde gebeurt, dus ik blijf doen wat ik kan.”

Zou je ook vrijwilligerswerk willen doen in Open Plaats?

“Ik heb er heel bewust voor gekozen om dat niet te doen. Ik wou afstand nemen om een andere rol te kunnen opnemen. In een organisatie waar ze je nog gekend hebben als personeelslid, is het moeilijk om te beginnen als vrijwilliger.”

Wat zou je nog willen meegeven aan Open Plaats?

“Vroeger hing hier een kadertje met een citaat: ‘Je mag het geknakte riet niet breken en de kwijnende vlaspit niet doven.’ Voor mij is dat nog altijd het belangrijkste uitgangspunt. Het betekent dat elke mens zijn waarde heeft. Wie hij ook is en wat hij ook doet, we moeten altijd proberen om het beste uit mensen naar boven te halen. Zonder te oordelen.”

Dankjewel Hedwig voor dit gesprek en heel veel geluk gewenst in je verdere leven!